เรื่องสุดแสนน่ารักและประทับใจในวันนี้เกิดขึ้นที่สหรัฐอเมริกา ระหว่าง หญิงสาวคนนึง ที่มีชื่อว่า ฮอลลี่ กับ “เจ้าปลาแสนรู้” ที่ทุกวันมันจะมารอเธอที่ท่าเรือ ตลอด 5 ปีที่ผ่านมา...

    เรื่องนี้ต้องย้อนกลับไปเมื่อ 5 ปีก่อน... เธอได้เล่าให้เราฟังว่า ในวันนั้นเธอได้เห็นปลาตัวนึงที่กำลังว่ายน้ำไปมาอยู่ในทะเลสาบ มันว่ายไปว่ายมาและมีพฤติกรรมแปลกๆ ไม่เหมือนกับปลาตัวอื่น ราวกับว่ามันเฝ้ารังอยู่  เธอเลยได้จับตาดูมันอย่างใกล้ชิด เธอลองโยนอาหารให้มัน มันก็รีบมากิน เธอลองเดินไปเดินทางแถวนั้น มันก็ว่ายน้ำตามตลอด ราวกับว่าอยากเป็นเพื่อนกับเธอ 

    มันยากมากที่สัตว์ตัวนึง ที่โตมาตามธรรมชาติจะไม่กลัวและชื่นชอบมนุษย์ แต่เธอได้บอกว่า เธอเองก็ยินดีที่จะเป็นเพื่อนกับมัน และเธอก็ได้ตั้งชื่อให้เจ้าปลาซันฟิชว่า เจ้ากรีนนี่ เพื่อเป็นการเริ่มต้นมิตรภาพ... ตอนที่เธอเดินกลับบ้าน แต่เธอคิดว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอมัน เพราะเดี๋ยวมันคงไปที่อื่นแล้ว

    เป็นไปไม่ได้เลยที่ปลาซันฟิชที่เคยอยู่อย่างอิสระ จะเรียนรู้การเข้าสังคมแบบมนุษย์ได้ และมันคงจำสถานที่บนดินไม่ได้อย่างแน่นอน แต่เธอก็ต้องประหลาดใจ เพราะในรุ่งเช้าเธอกลับมาที่เดิม และได้พบกับเจ้ากรีนนี่อีกครั้ง

    เธอได้เล่าต่อว่า ครั้งที่สองที่ได้เจอมันคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ แต่วันอื่นๆที่เธอแวะไปที่นั่น เจ้ากรีนนี่ก็กำลังลงว่ายน้ำรอเธออยู่ เธอเลยคิดว่ามันตั้งใจมาหาเธอ และเธอรู้สึกตื่นเต้นและประทับใจกับมิตรภาพครั้งนี้มาก

    “มันน่าทึ่งมาเลยนะที่มันจำฉันได้ ฉันเลยไปหางานวิจัยเกี่ยวกับความจำของปลาเพื่อให้เข้าใจมันมากขึ้น และฉันก็ได้รู้ว่ามันสามารถจดจำใบหน้าคนได้มากกว่า 44 คนและจำได้นานถึง 6 เดือน มันเป็นเรื่องเซอร์ไพ้ร์สมาก” เธอกล่าว

    ตั้งแต่เธอได้รู้ว่าเจ้ากรีนนี่สามารถจดจำใบหน้าเธอได้ เธอเลยตั้งใจไปหามันทุกวัน เธอพยายามแบ่งเวลาชีวิตใหม่ เพื่อมาเล่นและทักทายเจ้าปลา และทุกครั้งก็จะพกอาหารไปให้มันด้วย

    เธอใช้เวลาเพื่อเล่นและให้อาหารมันที่ท่าเรือที่เดิมทุกวัน เธอได้เล่าว่าตั้งแต่เจอกับเจ้าปลาเธอก็เครียดน้อยลง เธอรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบาย และมีชีวิตชีวามากขึ้น เหมือนกับว่าร่างกายและจิตได้พักผ่อน เพราะมันทั้งเงียบสงบและมีความสุขมาก

    พอถึงฤดูหนาวทะเลสาบก็กลายเป็นน้ำแข็งทั้งหมด สภาพอากาศหนาวจัด เธอก็อดเป็นห่วงมันไม่ได้ เพราะกลัวว่าวันนึงจะไม่ได้เจอกันอีก เพราะไม่มีสัตว์ที่ไหนที่อยู่ในน้ำแข็งได้... “เจ้ากรีนนี่คงไม่รอดแน่ๆ” เธอกล่าว

    แต่พอผ่านฤดูหนาวไป.. น้ำแข็งเริ่มละลาย อากาศกลับมาดีอีกครั้ง เธอได้แต่หวังว่า เจ้ากรีนนี่จะยังมีชีวิต และคำภาวนาของเธอก็เป็นจริง เพราะเธอได้เจอหน้ามันอีกครั้ง..  มันกำลังว่ายน้ำรอเธออยู่ที่เดิม เหมือนวันแรกที่ได้เจอกัน

    ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้... ผ่านมา 5 ปีแล้ว แต่มิตรภาพไม่จางหายไปเลย หลายครั้งที่กรีนนี่พาเพื่อนปลามาแนะนำให้เธอรู้จักไม่ซ้ำหน้ากันเลย ... (หรือมันจะแฟนกัน แต่ต้องเลิกกัน พอมีแฟนใหม่ก็พามาหางี้หรอ)

    เธอมักมีขนมมาฝากกรีนนี่อยู่เสมอ ทุกครั้งเธอจะป้อนขนมให้กินทุกครั้ง เธอพยายามโน้มตัวลงไปจากท่าเรือ เพื่ออยากเข้าใกล้มันให้ได้มากที่สุด มันเองก็ว่ายเข้าหาเธอ เพื่อให้เธอได้ลูบตัวมากด้วย เวลาที่เธอป้อนขนมช้า มันจะรีบกระโดดลอยเหนือน้ำ เพื่อกินอาหารที่มือของเธอ...

    มีวันนึงเธอที่ไปหามันแล้วพบว่ากรีนนี่มีตะขอเบ็ดเกี่ยวปากไว้ ตอนนั้นเธอตกใจมาก เธอรีบคว้าตัวมันขึ้นมา แล้วช่วยปลดออก มันเองก็อยู่นิ่งๆ ไม่ดิ้นไปไหน มันให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เพราะมันรู้ว่าเธอเป็นเพื่อนมนุษย์เพียงคนเดียวที่จะช่วยชีวิตมันได้...

    หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของเธอกับเจ้ากรีนนี่แน่แฟ้นขึ้นอีก เพราะมันรู้ว่าเธอเป็นเพื่อนและครอบครัวที่ดี เวลาที่เธอลงเล่นน้ำมันก็จะว่ายน้ำอยู่ข้างๆ ตัวเสมอ เรื่องราวที่เกิดขึ้นหลายคนอาจจะดูว่าเกินจริงไปหน่อย.. หลายคนต้องรู้สึกประหลาดใจและเกิดคำถามมากมาย.. แต่มันคือเรื่องจริงที่เธอได้พบเจอ.. 

    แต่ชาวเน็ตคนไทยหลายคนบอกว่าเป็นเอื้อยอ้ายแม่ปลาบู่เวอร์ชั่นฝรั่ง 5555, เอื้อยตามหาปลาบู่ทอง, ถึงไม่ใช่ก็คล้ายๆนะ นี่เป็นเพียงความเห็นบางส่วนเท่านั้นเอง แล้วเพื่อน ๆ คิดว่าเรื่องนี้เป็นยังไงลองคอมเมนต์กันได้นะคะ

ที่มา : The Dodo